Pasja

Author: Magdalena Janczewska

              Pasja jest niezbędna by żyć, być, czuć, tworzyć. Aniela wiedziała o tym doskonale, i zawsze starała się żyć jakby patrzyła na świat oczyma dziecka. Wszędzie, gdy tylko sobie o tym przypomniała, potrafiła dostrzec cudy i dziwy istnienia. Czasem śmiała się do siebie zaskoczona swoją naiwnością i prostą radością. Kto by pomyślał, że ziemia może tak zaskakująco pachnieć, domem, obietnicą rozkoszy i spełnienia? A te zielone listki i woń żywicy z drzewa – czy może być coś bardziej doskonałego niż natura? Czy słońce prześwitujące przez konary drzew, zapalające radosne błyski w oku nie jest już przepychem samo w sobie, a co dopiero mówić w połączeniu z wiosną! I gdyby nie te wszystkie cuda wkoło, Aniela myślała, że dawno już by przestała żyć. Kiedy brakowało jej niezbędnej do przeżycia duszy pasji i radości, zostawało jej tylko szukać pocieszenia. Ostatnio Aniela miała przykre wrażenie gniotące ją na dnie za ciasnego nagle brzucha, że się po prostu wypaliła. Nie czuła nic. Nie chciała nic…sama już nie wiedziała czy ma marzenia…czy tylko uważa, że powinna je mieć. Bo kimże jest człowiek bez marzeń, kukłą bez motywacji do kroczenia. Zastanawiała się czy marzenia można sklasyfikować, na te bardziej pożyteczne i mniej, na bardziej oryginalne i mniej…na własne i zapożyczone. Aniela często się zastanawiała co znaczy marzyć po swojemu, tylko dla siebie. I kim ona była? Bo jeżeli miała już marzyć tylko dla siebie, to czego chciała ta ona, którą przecież tak słabo znała… Aniela, Aniela, imię jak każde inne, nic o niej nie mówiło. Pasja, entuzjazm, te słowa brzmiały głucho, obco, gdzie szukać natchnienia dla kogoś kogo tak słabo się zna? Aż bała się zapytać czy jej wiara jest jej własna czy może zapożyczona. Bo jeżeli nie miała już wiary…nie miała nadziei…nie miała życia. Ale na szczęście wszystko wkoło przeczyło tej pustej teorii. Świat tętnił życiem. Dzięki Bogu! Czy to możliwe żeby wszechświat zostawił ją tak bez słowa, bez dźwięku jednego? Samą? Pustą? Bez imienia? Czy mogła zostać tak po prostu pominięta w wielkim planie tworzenia? Nie możliwe! Wszystko dookoła miało swoje miejsce, swój dźwięk, smak i barwę, idealnie wpasowaną w całość. A zatem tylko jej wewnętrzny świat był pusty i pobrzmiewał głuchym echem. Zastanawiała się jak nadać mu jakiś dźwięk i jaki mógłby to być odgłos, czego? Co miałby zapowiadać? Znała już głos głuchy…pusty.. i taki pełen smutku i rozpaczy. Nie chciała go odtwarzać. Uśmiechnęła się do swoich myśli. Ktoś jej kiedyś powiedział, że jeżeli nie wie czego chce to już połowa sukcesu, po drugiej stronie przeważnie znajdują się rzeczy, których się pragnie. A zatem żeby odkryć swoją pasję musiała najpierw poznać jej brak, aż do skrajności, nieznośnej, bezdennej, czarnej rozpaczy. Teraz chciała zadźwięczeć radośnie, i dlatego chciała umieć słuchać. Bo od kogóż najlepiej się uczyć jak nie od najdoskonalszych wirtuozów. Doskonały rytm, takt i melodia, wszystko to istniało w naturze, a ona była jej doskonałą częścią, doskonałym stworzeniem. Stąd już tylko krok do zobaczenia siebie w całości, była nutą w symfonii Beethovena, była promieniem w tarczy słońca, bez jej dźwięku i blasku całość nie była doskonała. Aniela patrzyła na swoje odbicie i nadziwić się nie mogła dlaczego wcześniej nie potrafiła tego dostrzec, ona przecież cały czas grała! Co prawda ostatnio fałszowała, ale nadal grała. I stąd ten niesmak, apatia i brak radowania się. Ona po prostu nie była sobą, nie brzmiała sobą. Nic dziwnego! Jaki muzyk zniósłby słuchanie wkoło tego samego fałszującego kompozytora!

            Aniela zdecydowanie krok po kroku odrzucała wszystkie siebie, które nie były nią, dzień za dniem, najpierw mozolnie z trudem, potem coraz lżej. Przypominało to trochę sprzątanie mieszkania, im więcej gratów wyrzuciła, tym jaśniej i czyściej się robiło, a ona powoli zaczynała dostrzegać zarys prawdziwego domu. Widziała już radość w sobie, jej zalążek, wielce obiecujący jednakże. To zupełnie jak z pąkiem kwiatka, który kupujesz w kwiaciarni bez nazwy i z niecierpliwością czekasz co z niego się wyłoni. Wiesz, że będzie piękny, twój, niepowtarzalny, ale nie znasz szczegółów…i z każdym dniem napawa cię radość oczekiwania. Z ekscytacją podlewasz swoją roślinkę i sam nie zdajesz sobie nawet sprawy, że to już jest pasja, że samo podlewanie i czekanie jest tworzeniem swojej wizji kwiatka. I wtedy Aniela zrozumiała, że dla nikogo innego ten kwiat nie będzie miał takiego znaczenia jak dla niej, dla zwykłego przechodnia, może być to nawet przeciętny mleczak. A zatem, czy miała w sobie dość miłości żeby spojrzeć na siebie z pasją i entuzjazmem? Czy miała dość zapału by tworzyć siebie na nowo i wciąż od początku z pasją, radością i… tak…z zachwytem nad cudem istnienia….własnego? Czy miała?            

            Śmieszne pytanie Anielu, dość tego droczenia się z sobą, czas przygotować się do koncertu, a w duszy niech gra muzyka…..