lis
4
2008
Opowieści stare jak świat XI
Author: Magdalena Janczewska
„Iluzja czy prawda to jest?”
Witaj Wędrowcze, widzę żeś strapiony i przyjaznego słowa złakniony. Rady mojej potrzebujesz czy może pocieszenia? Jednego i drugiego… Nie doceniasz swej mądrości Wędrowcze. Mówisz, że nie zawsze łatwo jest usłyszeć siebie w chaosie myśli i zawirowań świata. Twierdzisz, że ludzie się gubią ciągle na krętych ścieżkach myśli swoich i sami już nie wiedzą co prawdą jest ich a co kolejnym mirażem. Czujesz się jak spragniony włóczęga na pustyni, który nie wie czy widzi prawdziwą oazę czy zaledwie fatamorganę.
Drogi Przyjacielu, pozwól mi tak się do Siebie zwracać, albowiem bliski memu sercu się stałeś na naszych wspólnych drogach, miraże i fatamorgany, jak je zwiesz, są nieodłączną częścią każdej wędrówki przez pustynię. Od oazy odróżnia je jedynie to, że prawdziwa ugasi twe pragnienie a pozostałe będą jedynie mamić cię obietnicami bez pokrycia.
Wyglądasz na spragnionego i zmęczonego długą wędrówką Przyjacielu. Odpocznij przez chwilę i napij się czystej wody, która orzeźwi i rozjaśni umysł twój. Pytasz czy mam dla Ciebie radę, która oświetli ci drogę i wskaże kierunek. Chciałabym odpowiedzieć, że mam, lecz byłaby to nieprawda. Nie mogę naszkicować ci gotowej mapy, bo nie znam świata twego Przyjacielu. Każdy jest Rysownikiem własnego świata i powinien bacznie uważać komu oddaje ten jedyny w swoim rodzaju przywilej szkicowania mapy świata. To ty decydujesz komu dajesz władzę w swoim świecie. Zapytaj więc wpierw siebie czy jest ktoś poza Tobą, Bogiem Twoim, kto lepiej poprowadziłby cię przez drogi wszechświata. Myślisz, że są na tym świecie ludzie lepiej obdarowani niż ty? Sądzisz, że znalazłbyś mędrca, który znałby lepiej pragnienia serca twego od ciebie?
Mówisz, że nie musi znać pragnień twoich, wystarczy, że przeszedł tą samą drogą i dotarł do celu. Powiedz mi zatem Przyjacielu, skąd wiesz, że ta sama droga zaprowadzi i ciebie do celu. Czy jesteś pewien, że twoje szczęście i szczęście mędrca to jednakowa radość? Nie ma dwóch identycznych dróg. Nie ma dwóch jednakowych światów, bo nie ma dwóch takich samych ciebie.
Czy jest zatem coś pewnego na tym świecie, pytasz? Ludzie mawiają, że nie ma nic mniej trwałego i niepewnego od uczuć, a ja ci powiadam, że nie ma nic prawdziwszego od Uczuć Twoich.
Mówisz, że nie rozumiesz uczuć swoich i nie ma nic bardziej mylącego niż plątanina odczuć, pośród których nie sposób znaleźć spokojnej myśli. Nie o Uczuciach prawisz Przyjacielu drogi lecz o emocjach swoich. Mówisz, że nie widzisz różnicy pomiędzy jednymi a drugimi? Posłuchaj zatem opowieści o ludziach, którzy znali prawdziwą wartość Uczuć swoich…
Żyła niegdyś rodzina, której potomkowie z pokolenie na pokolenie przekazywali sobie tajemnicę szczęśliwego istnienia. Wszyscy najmłodsi jej członkowie byli od wczesnych lat w duchu jednej zasady chowani, wierności prawdziwych uczuć swoich. Gdy zakradła się do serc ich myśl fałszywa szybko uczyli się rozpoznawać ją, gdy tylko przejawiała się w ich rzeczywistości. Pytasz po czym rozpoznawali, że była to myśl fałszywa? Po tym, że kłóciła się z najwyższym pojęciem radości i miłości jakie serce ich kochało. Nauczeni doświadczeniem lat dziecięcych ludzie owi wiedzieli, że najwyższy i najlepszy doradca jest zawsze w ich wnętrzu, a każda rada, nieważne z jak mądrych i sławnych ust by padła, była zafałszowana wizerunkiem innych doświadczeń świata. Jednym ze szczęśliwych wychowanków tejże rodziny był pewien chłopak o imieniu Rafael. Słuchał on zawsze szeptu serca swego i nigdy nie zbaczał z raz obranej drogi. Toteż gdy serce jego zapragnęło zwiedzać świat, ruszył on w drogę przez nikogo nie zatrzymywany. Rafael spotykał na ścieżkach swoich różnych ludzi i widział wiele miraży, żaden jednak nie zdołał omamić serca jego i przekonać o swojej prawdziwości. Jeden tylko raz Rafael zbłądził nasłuchując serca swego. Pomylił on głośne fanfary z cichym szeptem jego… Na drodze Rafaela stanęła dziewczyna, piękna lecz nie prawdziwa. Nie poznał on zrazu, że iluzję wokół siebie roztacza, gdyż serce jego biło mocniej niż zwykle, a myśli biegały jak szalone. Czuł wyraźnie przecież podnietę, ekscytację i radość. Emocje te tak potężnie w nim zagrały, że młodzieniec sam był zdziwiony własną reakcją. Uznał więc, że skoro nigdy wcześniej nic tak wielkich emocji w nim nie wzbudziło, musiał prawdziwe uczucie napotkać. Jedno tylko go martwiło, serce jego wydawało się zmienić swój rytm i głos. Nie mówiło do niego już jak dawniej, cicho i czule, nie przynosiło ukojenia i słodkiego spokoju. Teraz dudniło niczym dzwon, który zagłuszał wszystko inne. Rafael nie widział już świata, nie czuł zapachu kwiatów, nie słyszał szumu rzeki, tylko czekał aż piękna dziewczyna zjawi się znowu i wniesie odrobinę światła do jego serca. Dni bez niej mijały jako szare i niekończące się, lecz gdy ona była w pobliżu nabierały znów barw. Nieszczęście młodzieńca polegało na tym, że wybranka jego mężatką już była i czasu swego ni serca oddać w całości mu nie chciała. Rafael jednak ufał sercu swemu i wierzył, że dziewczyna musiała czuć to samo, gdyż wiedział że nie ma nic piękniejszego i prawdziwszego niż dwa serca bijące w tym samym rytmie. Po jakimś czasie jednak młodzieniec zorientował się, że dni robiły się coraz dłuższe a jego wybranka coraz rzadziej go odwiedzała. Wtedy to po raz pierwszy Rafael złamał swoją święta zasadę i w odruchu rozpaczy poprosił dziewczynę o radę. Zapytał ją czy powinien zostać czy odejść, na co ona odrzekła mu, że dla niej znaczenia to nie ma, a on powinien uczynić tak jak czuje. Słowa te zabrzmiały znajomo i odbiły się głuchym echem na dnie serca jego. I wówczas dopiero Rafael usłyszał, że było ono puste. Nie było tam nic co mogłoby wypełnić tę pustkę. Spojrzał ponownie na piękność siedzącą na skraju jego łóżka i nagle zobaczył, że przez cały ten czas był sam. Odrzucił swoje serce i wydał się na pastwę fałszywej wizji świata. Iluzja znikła tak szybko jak się pojawiła. Zanim opuścił to miejsce obejrzał się tyko raz za siebie…by podziękować. Z pokorą ruszył przed siebie, z cierpliwością i trwogą nasłuchując serca swego w nadziei, że znów przemówi do niego. A kiedy w końcu po dniach wielu nieśmiało przemówiło łzy ulgi napłynęły mu do oczu. Świat znów nabrał barw, a on poczuł, że znów nosi miłość w sobie…i do siebie.
Czy pokochał jeszcze kogoś pytasz? Nie smuć się Przyjacielu, pytanie twe sprawia mi radość, lecz martwisz się zbytecznie. Rafael pokochał wielu ludzi na swej drodze, gdyż znał już klucz do prawdziwej miłość. Wiedział, że wystarczyło kochać siebie by móc kochać świat. Kiedy patrzył oczyma serca swego widział tylko prawdę, kiedy słuchał serca swego żadna fałszywa nuta nie omamiła go. Serce było mapą świata jego, a któż lepiej rozumiał mowę szeptu serca tego niż on sam? Od tamtej pory Rafael zawsze z wdzięcznością wspominał piękną dziewczynę, która przywróciła mu miłość i szept serca własnego. A porady? Jedna okazała się pomocna – słuchaj serca swego.
Pytasz jak masz poznać głos serca swego? Przyjacielu kochany, mnie o to pytasz? O radę mnie prosisz? A skąd ja mam to wiedzieć kiedy nigdy nie słyszałam serca twego. Twoim tajemnym językiem ono mówi i ciebie zna najlepiej, twe tajemnice i marzenia skryte. Zapytaj i nasłuchuj cierpliwie, a może w ciszy usłyszysz słodkie słowa prawdy. Uwierz mi, tego głosu nie da się z niczym pomylić, niesie spokój i ukojenie, trzyma na wodzy rozszalałe emocje i rozsupłuje najbardziej zagmatwane myśli.
Zostawię cię teraz samego, ale nie samotnego. Zanim ruszysz dalej upewnij się przyjacielu, że masz za doradcę prawdziwego przewodnika – swego wewnętrznego mędrca. Uwierz mi, każdy go ma w sercu swoim, tylko nie każdy z nim rozmawia.
Mam nadzieję, że gdy znowu ścieżki nasze się przetną, będziesz jaśniej czytał, a być może nawet i szkicował mapę świata w sobie…
