Opowieści stare jak świat VI

Author: Magdalena Janczewska

Plac zabaw zwany Ziemia?

Witaj Wędrowcze. Widzę żeś strudzony, potrzeba ci wytchnienia. Co mówisz? Że bardziej od wytchnienia przyda ci się odrobina pocieszenia. Mówisz, że życie jest męczące i trudne i że nie rozumiesz dlaczego takie musi być? To ciekawy punkt widzenia, przyznaję. Wcale nie jest oryginalny, a raczej całkiem typowy, powiadasz? Cóż, pewnie tak jest ale nie zmienia to faktu że i tak mnie to dziwi. Widzę, że jesteś trochę zbity z tropu. A zastanawiałeś się kiedyś co by było gdyby świat przypominał dużą piaskownicę na wielkim przecież dla dziecka placu zabaw? Uważasz, że to niedorzeczny pomysł? Myślę, że już trochę tzw. ‘niedorzeczności’ mieliśmy okazję razem przerobić podczas naszych spotkań. A zatem spróbuj na chwilę choć jedną wyobrazić sobie świat takim jakim jak go widzę. Mówisz, że gdyby świat był piaskownicą a ludzie dziećmi to wszystko byłoby dziecinnie proste a nie jest i że jakoś nie widzisz żeby wszyscy wkoło bawili się w najlepsze. Cóż wszystko zależy od punktu widzenia Wędrowcze. Wyobraź sobie, że jedynym celem twego pobytu w tej piaskownicy jest dobra zabawa, radość, śmiech, dzielenie się tą zabawą z innymi, lub nie jeżeli nie masz takiej ochoty. Wyobraź sobie, że nad twoją głową zawsze czuwa troskliwy rodzic, że świadomość jego obecności napawa cię spokojem i poczuciem bezpieczeństwa, że nic nie może ci się stać bo wiesz, że jesteś zawsze pod czujnym i kochającym spojrzeniem rodzica. Mówisz, że brzmi to wszystko pięknie ale nijak się ma do twojej rzeczywistości? A co gdybym ci powiedziała, że właśnie ty jesteś takim dzieckiem w piaskownicy na olbrzymim placu zabaw, tylko twój problem polega na tym, że nie widzisz swego rodzica, że czujesz się zagubiony i przestraszony. Może masz wrażenia, że pozostawiono cię samemu na tym olbrzymim placu i boisz się ruszyć z miejsca i zbiera ci się na płacz. Myślisz pewnie, że jesteś sam zdany na siebie. Podczas gdy prawda jest zgoła inna. Twój rodzic nadal tam jest, tylko tobie się zdaje, że sobie poszedł… Mówisz żeby pokazać ci choć jednego człowieka, który żyje tak jakby świat był piaskownicą i na dodatek dobrze się bawi. Skoro nalegasz i nie wierzysz mi na słowo, pozwól że ci opowiem kolejną historię o młodzieńcu całkiem podobnym do ciebie lecz nie identycznym. Młodzian ów miał na imię Patryk i zawsze chadzał własnymi drogami. Uśmiechasz się, ironia to broń przed nieznanym….a ignorancja to mur ograniczający świat, i o tym wiedział Patryk. Dlatego Patryk zawsze śmiało wychodził naprzeciw życiu, każde nowe wyzwanie, nową ścieżkę traktował jak przygodę. Ilekroć strach zaglądał mu w oczy, otwarcie śmiał się z niego gdyż wiedział, że nie miał czego się bać. Nie było na tym świecie takiego zagrożenia, którego by nie przezwyciężył. Jeżeli zatrzymywał się przed kolejnym wyzwaniem i zdarzyło mu się zadumać czy aby na pewno jest wstanie mu podołać, zaraz sobie tłumaczył, że przecież Bóg nie postawił by przed nim góry nie do przebycia, rzeki nie do przepłynięcia, bo po cóż miałby to robić? Każda rzecz napotkana na drodze była tu dla niego i on o tym wiedział, dlatego nic nie było wstanie go zasmucić. Ba, nawet powiem ci więcej Wędrowcze, każda nowa ‘przeszkoda’ napawała go radością, gdyż oznaczała nową przygodą, nowe doświadczenia, które były niczym bogactwo dla jego duszy. Patryk odkrywał, że z każdym nowym doświadczeniem zmieniał się on i jego otoczenie. Czasem gdy patrzył wstecz na siebie dziwił się jak inny był wcześniej a jego świat jaki był mały stąd gdzie był obecnie. Teraz widział swoją piaskownicę z daleka, jak kroplę w oceanie życia. Tak, widział swego rodzica i tu i tam, i jedynie smutkiem napawała go myśl, że inni też tego nie widzieli. Gdyby tylko mogli zobaczyć, że stąd gdzie stał, tamta piaskownica, tamten plac zabaw, wcale nie był taki wielki i niebezpieczny. Gdyby tylko mógł im opowiedzieć, że droga nigdy się nie kończy, i że to właśnie w niej jest najlepsze. Tak, bo Patryk już wiedział, że pomimo tego, że dotarł tak daleko to nadal nie mógł dostrzec końca. Za kolejną górą i rzeką zrozumiał, że Bóg nie chowa się przed nim ani przed nikim innym za kolejnym drogi zakrętem. Wiedział, że nie musi już biec, wystarczyło iść spacerkiem, spokojnie, bo nie było po co się spieszyć, ważna była tylko droga, ta chwila, przecież Bóg był z nim przez cały ten czas. To dzięki troskliwemu rodzicowi dotarł tak daleko i był pewien, że zajdzie jeszcze dalej. Tylko, teraz nie był pewien czy chce iść dalej czy może wrócić… i opowiedzieć wszystkim w swojej piaskownicy, że pokonanie własnych ograniczeń, przeskoczenie własnego muru, nie jest niemożliwe, że w gruncie rzeczy jest to całkiem proste.
I kiedy tak Patryk stał zadumany, po raz pierwszy od długiego czasu, poczuł na twarzy delikatny wiatr, niczym muśnięcie dłoni i zrozumiał że cokolwiek postanowi będzie to słuszna decyzja. Postanowił więc po raz kolejny zaufać sobie, swojemu sercu, przeczuciu, a nie strachowi… i zawrócił.
Po co wrócił pytasz? Teraz kiedy zaczynało się robić ciekawie, kiedy mógł odkryć jeszcze więcej, zobaczyć ciekawsze, nowe, niesamowite rzeczy, odkryć tajemnicę istnienia?
Drogi Wędrowcze sęk w tym, że Patryk już odkrył tajemnicę. Był świadom, że nie liczy się to co jest za następną górą, wiedział owszem, że może zobaczyć inne światy, poznać nowe, ekscytujące, niewyobrażalne wręcz stąd gdzie był rzeczy i byty… Ale Patryk wiedział też, że to zawsze będzie tam na niego czekać, wiedział że droga nie ma końca, a wędrówka jest sensem. Ważne było nie ile przeszedłeś ale jak. Dlatego Patryk zawrócił. Czuł całym sobą, że zawsze by żałował gdyby tego nie zrobił, że gdziekolwiek by się nie udał i cokolwiek by nie zobaczył towarzyszyłby mu nieopisany smutek, wypływający stąd, że nie mógł tej radości dzielić z tymi, którzy zostali tam, w jego piaskownicy. Patryk miał tę łatwość i dar widzenia ręki Boga we wszystkim co go otaczało. Gdziekolwiek się udał widział wyraźnie, że to Bóg postawił na jego drodze specjalnie dla niego ten budynek, to drzewo, ten las, tego człowieka… Każdy kogo spotkał był mu posłańcem dobrej nowiny, gdyż cokolwiek by nie powiedział, gdyby nawet z jego ust wypłynęła ‘pozornie’ obraźliwa myśl, Patryk wiedział, że była to dla niego wskazówka, podarunek, swoisty drogowskaz. I jego dusza się radowała, bo znowu otrzymał pomoc od Boga. Ale teraz Patryk już nie potrzebował drogowskazów, gdyż droga stała przed nim jasna i przejrzysta, czuł jej piękno i atrakcyjność całym sobą, wiedział że spotka go radość, bo cóż innego mogłoby go spotkać? Przecież po to szedł od samego początku, by poznać, doświadczyć większej radości, miłości. I wszystko to już było, a teraz chciał czegoś więcej, żeby inni też mogli to poznać.
A co na to Bóg, pytasz? Ciekawe, ale Patryk też sobie zadał to pytanie i zanim ta myśl do końca w nim przebrzmiała już znał odpowiedź. Przecież to że zawraca, nie oznacza że porzuca swego rodzica, albo że on porzuca jego. Gdziekolwiek by się nie udał i cokolwiek by nie robił nigdy nie był sam zdany na siebie.
Zastanawiasz się czy to było po myśli Boga, skoro życie ma być radością i przygodą w nieznane, to czy chodzenie po utartych ścieżkach nie jest sprzeciwianiem się woli Boga? Wędrowcze, Patrykowi nigdy nie zdarzyło się pomyśleć, że jego rodzic mógłby go nie kochać. Nigdy nie podważył w swoim sercu ani umyśle wiary w absolutną miłość rodzica do swego dziecka, którym przecież był. Dlatego też Patryk nawet przez myśl mu nie przeszło, że mógłby być potępiony za dokonanie jakiegokolwiek wyboru. Każdy jego wybór był dobry i każdy zbliżał go do Boga, lub jeśli wolisz żaden go od Niego nie oddalał.
I tak Patryk wrócił do swojej piaskownicy, i z radością przyjął na siebie stare ‘ograniczenia’, bo tak naprawdę wiedział, że ich nie ma i nigdy nie było. A swoją radością i bezgranicznym zaufaniem obdarowywał hojnie wszystkich napotkanych ludzi, z których każdy dla niego był odbiciem jego samego.
I cóż to takiego im dało, pytasz, przecież nie mógł ich przenieść, nie mógł za nich iść dalej? A sam, co sam z tego miał?
Widzę twoje rozgoryczenie Wędrowcze, uważasz że Patryk postąpił niemądrze, że się cofnął dosłownie, i że stracił wszystko co dotąd zdołał uzyskać skazując się być może na niepowodzenie? Więc pozwól że Ci powiem, żebyś się nie martwił o Patryka i nie żałował jego życia, bo on siebie i swojej decyzji nigdy nie żałował. A co gdybym Ci powiedziała, że to ty jesteś tym młodzieńcem? Co byś mi powiedział? Nie bądź taki zaskoczony. Myślisz, że nie mógłbyś być Patrykiem?
Nie wiesz. Zostawię cię z tym pytaniem. Myślę, że głęboko w ciszy swojej znajdziesz na nie odpowiedź, która może cię zaskoczyć bardziej niż przypuszczasz. A wracając do Patryka, jak się domyślasz, był tym kim chciał być, światłem i drogą, kierunkowskazem dla strudzonych wędrowców. A kim ty będziesz Wędrowcze, dla siebie, dla innych?
Pamiętaj, że nie możesz upaść tak by się nie podnieść… Co by było gdybyś w to naprawdę wierzył? Czy życie w końcu zaczęłoby przypominać plac zabaw, na którym żadna krzywda spotkać cię nie może? Czy miałbyś odwagę z ufnością dziecka czerpać z życia to co najlepsze?
Tak wiem Wędrowcze, że to wszystko nie wydaje ci się aż tak proste i wiem że trudno jest ci bezgranicznie zaufać, ale wiedz, że jest to możliwe. Już raz ci się udało. Patrykowi się udało. I teraz wyciąga do ciebie rękę. Ilu Patryków jest w twoim życiu? A może sam jesteś aniołem w czyimś życiu i nawet o tym nie wiesz?
Uśmiechasz się na tą myśl. Tak teraz rozumiesz… Nawet potrafisz wyobrazić sobie siebie w tej roli, niemal widzisz jak wracasz, ale tak naprawdę się nie cofasz tylko idziesz dalej do przodu po nową przygodę z innymi już wędrowcami.
Jestem z ciebie dumna Wędrowcze, że doszedłeś tak daleko… i nawet nie wiesz jak cieszy mnie, że jesteśmy tu razem.
Do następnego spotkania zatem, w następnej piaskownicy.